Patricia Paay was haar eigen fysiotherapeut: ‘Ik ben een medisch wonder!’.

Nadat Patricia Paay dit voorjaar slachtoffer werd van een dramatisch ongeluk, hoorden we weinig tot niets meer van de diva. In Story praat ze nu echter openhartig over de loodzware en angstige periode die ze net achter de rug heeft.

Het jaar is over een paar dagen voorbij en daar zal één persoon in de showbizz zeker niet rouwig om zijn. Voor Patricia Paay (70) werd 2019 een waar rampjaar! Begin mei overleed haar vader John op 93-jarige leeftijd, maar dat zou echter pas het begin van alle ellende blijken. Een paar weken later kukelde La Paay thuis van de trap en brak haar bovenbeen. Dit gebeurde kort nadat ze uit het ziekenhuis was ontslagen, waar ze een nieuwe heup had gekregen. Volgens Patricia stond ze door die operatie nog wat wankel op haar benen, waardoor ze de doodsmak van de trap maakte. Hoe het ook zij: Patricia werd met gierende sirenes naar het ziekenhuis van Breda afgevoerd… ‘De boel in mijn bovenbeen was helemaal verbrijzeld,’ vertelt Patricia aan Story.

Loodzware periode

‘Het was echt allemaal kapot. De botten in mijn been dus, maar ook de heup die ze er net in hadden gezet. Die moest ook worden vervangen. Ze hebben draadjes van titanium als het ware om die verbrijzelde botten heen gebonden om het allemaal te laten helen. Na de operatie zeiden ze tegen me: Zo, jij gaat voorlopig niet meer lopen. Ik heb toen zó hard gehuild… Wat een verdriet.’ Patricia mocht het ziekenhuis na een paar dagen alweer in een rolstoel verlaten, maar haar echte strijd begon toen pas.

Ze werd overgebracht naar een zorghotel in Breda, waar ze aan een loodzware revalidatieperiode begon. ‘Ik kreeg daar de hele tijd morfine en andere zware pijnstillers: de zwaarste die er zijn. De exemplaren die op straat als drugs worden verkocht. Ik leefde in een roes. Ik moest elke dag gewassen worden omdat ik zelf niets meer kon. In die dagen heb ik enorm veel medelijden met mezelf gehad, om eerlijk te zijn. Omdat je helemaal niets kan, lig je de hele dag in bed te piekeren. Hoe moet dat straks nu allemaal?, spookte het steeds door mijn hoofd. Op een gegeven moment heb ik besloten dat ik wilde stoppen met de morfine en de andere pijnstillers. Ik houd niet van troep in mijn lichaam en ik wilde het gewoon niet meer. De verpleegkundigen verklaarden me voor gek en probeerden me op andere gedachten te brengen. Maar het gebeurde vervolgens wel.’

Bron: Story Beeld: Youtube