Ellen was verbijsterd toen haar man Theo haar vertelde dat hij wilde scheiden. En de reden daarachter had ze ook nóóit verwacht…
In Libelle’s rubriek De dag nadat vertelt Ellen haar verhaal.
Ellen: “Het is half 8 als ik wakker word met barstende hoofdpijn. De plek naast me is onbeslapen, want mijn man Theo is gisteravond vertrokken. Een paar maanden geleden vertelde hij dat hij wilde scheiden, maar over de reden bleef hij vaag. Gisteren ontdekte ik waarom. En die waarheid was erger dan ik had kunnen vermoeden.”
Een ander
“Als ik hoor dat mijn 6-jarige zoon Mees wakker is, loop ik naar de badkamer. In de spiegel zie ik dat mijn ogen dik zijn van het huilen. Hopelijk valt het Mees niet op, denk ik als ik de ontbijttafel dek. Voor mezelf pak ik geen bord, ik krijg nu toch geen hap door mijn keel. Mees eet zijn boterham met hagelslag en stelt geen vragen. Theo is vaak weg voor zijn werk, dus vreemd is het niet dat hij er vandaag niet is. Als ik met Mees naar school fiets, dwalen mijn gedachten af naar gistermiddag. Een paar weken geleden vond ik condooms in Theo’s toilettas terwijl wij die niet gebruiken. Er was dus tóch een ander. Ik besloot te wachten tot ik meer bewijs had. Toen ik gisteren opnieuw in zijn toilettas keek, zaten er minder condooms in dan die keer ervoor. Ik rende naar de keuken en schreeuwde tegen Theo dat hij me bedrogen had én dat ik wist met wie, al had ik op dat moment nog geen idee.”
Controle
“Mees fietst het schoolplein op. Nog even volhouden, spreek ik mezelf toe. Ik wil hier niet in huilen uitbarsten. Als terug naar huis fiets, komen de tranen toch niet. Ik ben juist wóest. Thuis bel ik mijn advocaat. Want als Theo echt wil scheiden, kan ik dan in ons huis blijven wonen? Het voelt onwerkelijk om dit soort vragen te stellen, maar het geeft me ook het gevoel dat ik weer wat controle heb over de situatie. Toch komen de tranen als ik ophang. In gedachten zie ik hoe Theo gistermiddag tegenover me stond. Hij wilde met Mees naar zwemles gaan, maar ik hield hem tegen. ‘Je zegt nú wie het is!’, riep ik. Even was hij stil. Toen keek hij me recht in mijn ogen en zei: ‘Het is Rianne.’ Mijn beste vriendin. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg.”
Afstandelijk
“Het is lunchtijd, maar ik pak alleen een glas water en plof op de bank. Ik lees het berichtje vol scheldwoorden dat ik gisteravond naar Rianne stuurde. Ik kreeg 3 vraagtekens terug. Theo zal haar inmiddels wel hebben gebeld. Had ik kunnen zien wat er tussen hen speelde? Het viel me de laatste tijd wel op dat ze afstandelijk was als ik over mijn problemen met Theo begon, maar ik dacht dat ze simpelweg druk was met haar werk.”
Zijn zoon zien
“Ik sta op en doe de afwas, ik moet toch iets doen. Maar al snel pak ik mijn telefoon weer. Deze keer om Theo te bellen. Hoewel ik furieus ben, wil ik tóch zijn stem horen. ‘Hoe moeten we verder?’, vraag ik hem als hij opneemt. Hij weet het niet, maar zegt dat hij zijn zoon wil zien vandaag. Dat laat ik toe. Mees mag hier niet de dupe van worden. We spreken af dat hij hem vandaag uit school haalt en dan blijft eten. Daarna kunnen we praten.
Ik heb geen boodschappen gedaan, dus bestel ik pizza. Terwijl ik aan een gedekte tafel wacht op Theo en Mees, denk ik na. Onze relatie ging bergafwaarts sinds de geboorte van onze zoon. Theo vond het moeilijk dat zijn leven nu niet meer alleen om hem draaide. Maar hoewel we vaak heftige ruzies hadden, kwam het altijd goed. Gaan we het nu ook redden?”
Geen antwoord
“Om half 5 komen Theo en Mees thuis. Ik focus me op mijn zoon, zodat ik Theo zo min mogelijk hoef aan te kijken. Als Mees een paar uur later in bed ligt, komt Theo naast me op de bank zitten. Ik stel hem dezelfde vragen als gisteravond. Ik moet het opnieuw horen om te beseffen dat het echt waar is. Waar zagen ze elkaar? Wil hij met haar verder? Als Theo vertelt over hun afspraakjes in weghotels, voel ik een steek in mijn maag. Toch blijf ik kalm. Op de vraag of hij een toekomst ziet met Rianne heeft hij geen antwoord, maar hij weet wel dat hij niet met mij verder kan. ‘Dan moet je gaan’, zeg ik stellig. Samen lopen we naar de achterdeur. Ik huil. Theo omhelst me. Het voelt fijn, vertrouwd. Mijn gevoelens gaan alle kanten op. Kan het toch goed komen? ’s Avonds in bed herhaal ik die vraag wel 100 keer. Een antwoord vind ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik Rianne nooit, maar dan ook nooit meer wil zien.”
Bron: Libelle Interview: Elselien van Dieren. Beeld: iStock
