Erica (26) woont samen met Christiaan (30). Hij heeft ernstige potentieklachten. Ze hadden vorige maand voor het laatst sex.
Potentieel voorspel
“We hoopten allebei dat het beter zou gaan, maar helaas… Christiaan is nu al twee jaar aan de antidepressiva en dat is killing voor zijn potentie. We hebben alles geprobeerd, vorige maand zelfs een drug holiday, zoals dat heet. Een paar dagen stoppen met de medicatie om de boel weer op gang te krijgen. Ik weet niet wat erger is: dat zijn piemel het niet doet, of dat we het zo moesten plannen. Dat legt niet alleen druk op hem, maar ook op mij. Heb ik weinig zin, maar hij een beetje, dan dwing ik mezelf toch om hem te verleiden. Met weinig resultaat. ‘Het is maar sex’, zeggen vriendinnen dan. Maar dat is niet zo. In een relatie, zeker als je samenwoont, is elke kus of aanraking potentieel voorspel. Er kán iets gebeuren. Die spanning is opwindend. Dit niet. Want dat ding doet het toch niet. Vorige maand ook niet. Christiaan was bij de psycholoog geweest, heel gesprek en ook aangeven dat onze relatie onder druk stond. Hij hoorde dat sommige mannen goede resultaten boeken tijdens een drug holiday, maar dat moet je ook niet te lang doen. We prikten een weekend, nu vijf weken geleden, waarin we het rustig hadden, maar uiteindelijk zaten we de tweede avond geforceerd naast elkaar op de bank. Nu moest het dan gaan gebeuren.”
Verdrietig
“Christiaan zei letterlijk: ‘Tja, daar zitten we dan.’ Ik kon hem wel meppen, maar kom daarna nog maar eens in de stemming. Dus ik onderdrukte mijn boosheid en probeerde die om te zetten in passie. Ik kuste hem, kreunde er wat bij en gleed met mijn hand over zijn broek. Er was nog geen bobbel. Hoogstens een bobbel light. Prima, daar kon ik wel wat mee. Ik nam zijn piemel in mijn mond en likte en zoog vol enthousiasme. Het werkte. Iets. Hij was op medium sterkte. Dat was fijn, tenminste wat. En ik zag dat Christiaan ervan probeerde te genieten. We zagen het allebei toch als een soort medisch experiment en het is moeilijk om dat los te laten. Ik wilde het liefst naar de slaapkamer. Onze bank is eigenlijk te klein voor een vrijpartij. Maar ik durfde amper op te staan. Straks was het moment voorbij. Maar dat gebeurde sowieso al snel. Hij vroeg of ik op hem kwam zitten, heel optimistisch. Maar daar was-ie niet hard genoeg voor. Dus dat werd wrikken en doen, tot zijn piemel weer slap werd. En slap bleef. We waren allebei zo verdrietig, dat de mood ook niet meer terugkwam. De dag erna begon hij weer met het slikken van zijn medicatie. En ik met het twijfelen of ik zo door wil gaan. Christiaan is alles voor me, en ik dacht dat ik onvoorwaardelijk van hem hou. Ik schrik er zelf ook van hoor, als ik dit soort gedachtes heb. Als ik nu ziek zou worden, steunt hij me voor honderd procent. Maar andersom kan ik dat eigenlijk niet meer opbrengen, maar dat durf ik niet uit te spreken. Christiaan stapt binnenkort over op een ander medicijn, waar de bijwerkingen minder heftig van schijnen te zijn. Hopelijk redt dat onze relatie.”
Bron: Grazia Tekst: Agnes Hofman | Beeld: iStock
U dient ingelogd te zijn om een reactie te kunnen geven Inloggen